Περασμένες ζωές (13)

έρχεσαι συχνά εδώ..γοητευμένος, γοητευμένος...ναι, έχω εκδώσει μερικά βιβλία, αλλά τίποτα σημαντικό, μην φανταστείς, χαχα...πως και μια τόσο όμορφη δεσποσύνη είναι μόνη της; ...
Διασκέδαζε τον εαυτό του μέχρι η Αλίκη να φανεί. Καθόταν στο τραπέζι μόνος του και είχε ήδη παραγγείλει. Από το άγχος του, είχε πάει είκοσι λεπτά νωρίτερα. Χάζευε στο κινητό, κάπνιζε νευρικά, προσπαθούσε να καταλαγιάσει το είναι του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβγαινε ραντεβού, άλλωστε. Μα είχε πολύ, πάρα πολύ καιρό να βγει και ήταν κομμάτι ανήσυχος. Για λίγο του πέρασε εκείνη η σκέψη, πως όλα θα πήγαιναν στραβά, θα έμεναν αμίλητοι για καμιά ώρα και θα χώριζαν οι δρόμοι τους για πάντα. Γρήγορα, όμως, την απέβαλλε, να μην τον μολύνει, να μην τον χαλάσει. Όλα θα πήγαιναν όπως ήταν να πάνε και, από κει και πέρα, ό,τι ήθελε προκύψει.
Όταν την είδε από μακριά να περπατάει και να τον ψάχνει, κάτι σκίρτησε μέσα του. Ήταν ακόμα πιο όμορφη από ό,τι την θυμόταν. Σήκωσε το χέρι και χαμογέλασε. Η Αλίκη τον είδε και χαμογέλασε πίσω. Πριν προλάβει να σκεφτεί πως θα έπρεπε να την χαιρετήσει, εκείνη έσκυψε πάνω του και τον αγκάλιασε φευγαλέα, λες και ήταν γνωστοί από καιρό. Μετά, κάθισε απέναντι του και πήρε μια βαθιά ανάσα.
Είχε πολύ κίνηση και έτρεχα να μην αργήσω. Δεν πιστεύω να σε έστησα. Βλέπω παρήγγειλες κιόλας.
Όχι, όχι, μην ανησυχείς! Πέρασε νωρίτερα το αστικό, δεν έχω πολύ ώρα εδώ. Απλά σκέφτηκα να μην κάθομαι έτσι.
Καλά έκανες. Τι πίνεις;
Τζιν με τόνικ. Θες να παραγγείλεις; Να πω για κατάλογο;
Μπα, μωρέ! Θα πάρω το ίδιο. Έχει λίγο ζέστη.
Ο Δημήτρης πήγε να σηκώσει το χέρι του, αλλά η Αλίκη τον πρόλαβε. Παρήγγειλε και τον κοίταξε. Του φαινόταν πως ήταν μονίμως χαμογελαστή και αυτό τον χαλάρωνε.
Βλέπω καπνίζεις, ε;
Ναι, είναι μια κακή μου συνήθεια. Ξεκίνησε μια στο τόσο, κάτι μεθυσμένα βράδια και τελικά έμεινε. Παλιά ήμουν φανατικός αντικαπνιστής, αλλά, δυστυχώς, το άρχισα. Εσύ καπνίζεις;
Όχι, δεν με τράβηξε ποτέ. 
Καλά κάνεις, μακριά από αυτό τον καρκίνο!
Το είπε σαν αστείο και είδε πως κατάφερε να κλέψει ένα μικρό γέλιο από την Αλίκη.
Χάρηκα πολύ που μου είπες να βγούμε. Έχει πολύ ωραία μέρα και δεν ήθελα να κλειστώ στο σπίτι.
Και πολύ καλά έκανες! Χαχαχα. Όντως, για Μάρτιο είναι πολύ ωραία. Αν έμενες σπίτι, τι θα έκανες;
Χμμμ... Θα έβλεπα καμία ταινία, λογικά. Ή μπορεί να την έβαζα και να με έπαιρνε ο ύπνος στον καναπέ, χαχαχα. Εσύ;
Εγώ, ε; Πιθανόν να διάβαζα τίποτα, να άκουγα μουσική και μετά, αν είχα καμία έμπνευση, να έγραφα.
Α, ήθελα να στο ρωτήσω, επειδή το είδα στο προφίλ σου, έχεις βγάλει βιβλίο;
Ναι, έχω εκδώσει τέσσερα μέχρι στιγμής. 
Πολύ ενδιαφέρον! Πολύ ωραίο! Μου αρέσει το διάβασμα, αν και θα ήθελα να έχω λίγο περισσότερο χρόνο. Κάτι έγινε μετά τις Πανελλήνιες, αλλά με την σχολή και την ύλη, δεν είχα και πολύ κουράγιο. Τι βιβλία έχεις γράψει;
Αριστουργήματα! Χαχαχα. Τα δύο είναι ποιητικά και...
Οι φόβοι του Δημήτρη δεν επιβεβαιώθηκαν. Η κουβέντα είχε ροή και τα πράγματα πήγαιναν καλά. Η Αλίκη σταμάτησε στο τρίτο τζιν, ο Δημήτρης πήρε και τέταρτο. Η Αλίκη πρότεινε να πληρώσουν και να πάνε βόλτα για περπάτημα, προς το λιμάνι. Ο Δημήτρης ενθουσιάστηκε με την πρόταση αυτή μέσα του, αλλά της είπε απλά πως ήταν πολύ καλή η ιδέα που έδωσε. Εκείνη πήγε στην τουαλέτα πριν φύγουν και ο Δημήτρης άδραξε την ευκαιρία και πλήρωσε για όλα. Όταν η Αλίκη επέστρεψε και του είπε να κάνουν νόημα στην σερβιτόρα, εκείνος την καθησύχασε πως ήταν εντάξει. Η Αλίκη του είπε πως δεν έπρεπε, μωρέ! και ο Δημήτρης χαμογέλασε.
Όταν έφτασαν στον Λιμάνι, περπάτησαν λίγο προς τα μέσα και αποφάσισαν να καθίσουν μπροστά από την θάλασσα. Δεν είχε πολύ κόσμο και ο Θερμαϊκός δεν βρωμούσε., για καλή τους τύχη. Κάθισαν και οι δύο οκλαδόν. Ο Δημήτρης αγνάντεψε το τοπίο που απλωνόταν μπροστά του και χαμογέλασε.
Γιατί χαμογελάς; τον ρώτησε η Αλίκη.
Έχω πολύ καιρό να έρθω εδώ και αναπόλησα. Χάρηκα που το πρότεινες.
Και εγώ. Δεν ξέρω πως μου ήρθε. Χαίρομαι που χάρηκες! Ευτυχώς δεν έχει κόσμο, σιχαίνομαι την βαβούρα!
Αυτό σκεφτόμουν και εγώ! Μου αρέσει αυτή η ηρεμία. Η Θεσσαλονίκη είναι ωραία, όταν δεν είναι γεμάτη κόσμο. Έχει μια άλλη ομορφιά.
Αυτό πιστεύω και εγώ. Γι' αυτό δεν μου αρέσουν τα μέρη που έχουν πολύ κόσμο.
Γι' αυτό ήσουν έξω στο πάρτι, τότε;
Μπορεί. Ήθελα να πάρω λίγο αέρα. Η φίλη μου ήταν απασχολημένη με ένα αγόρι και ψιλοβαριόμουν, χαχαχα. Ευτυχώς ήρθες εσύ και μιλήσαμε.
Για τσιγάρο βγήκα. Είχα πιει και λίγο και έτσι ήρθα και σου μίλησα.
Είσαι ντροπαλός, ε;
Αρκετά, χαχαχα. Αλλά χαίρομαι που δεν μπήκα απλά μέσα. Έτσι σε γνώρισα και τώρα, να 'μαστε! 
Και εγώ χαίρομαι που μου μίλησες. Και που μου ζήτησες να βγούμε! 
Η Αλίκη γύρισε και τον κοίταξε. Ο Δημήτρης γύρισε και την κοίταξε. Υπήρξε μια παύση. Και τότε, λες και εκείνη η παύση έδωσε μια εντολή, τα κεφάλια τους ήρθαν πιο κοντά και τα χείλη τους ενώθηκαν. Το φεγγάρι δεν ήταν γεμάτο, η πόλη ήταν έρημη, μα οι καρδιές τους, με εκείνη την κίνηση, γέμισαν. Γιατί το φιλί είναι γιατρικό της ψυχής. Και το τι σημαίνει, όταν προέρχεται από δύο καρδιές έτοιμες να το δώσουν, είτε το καταλαβαίνουν, είτε όχι, δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λόγια. Γιατί, εκείνη τη στιγμή, σε κάποιο τρίτο πρόσωπο, ήταν απλά δύο άνθρωποι που φιλιόντουσαν. Μα, για τον Δημήτρη και την Αλίκη, ήταν η αρχή τους.

-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)