Όταν σηκώθηκε από το κρεβάτι, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ανοίξει το αέριο, που θα το άφηνε έτσι για καμιά ώρα περίπου, μέχρι εκείνος να φύγει για την δουλειά και εκείνη να πέσει για ύπνο. Έκανε αρκετό κρύο και ο βασικός λόγος ήταν πως δεν ήθελαν να παγώσουν οι σωλήνες. Για τους ίδιους δεν τους ένοιαζε τόσο, στην ανάγκη φορούσαν δύο στρώσεις ρούχων για να ζεσταθούν. Τώρα, εκείνος, που τον έλεγαν Φώτη, είχε ξυπνήσει πριν λίγη ώρα, ήταν στο μπάνιο και έπλενε τα δόντια του. Εκείνη, που την έλεγαν Αναστασία, μα όλοι την φώναζαν Νατάσα, έφτιαχνε καφέδες. Ήταν 6:30 το πρωί. Σε μία ώρα περίπου ο Φώτης θα έφευγε για την δουλειά του, ενώ η Νατάσα δεν είχε πολύ ώρα που είχε γυρίσει από την δική της. 

Ο Φώτης βγήκε από το μπάνιο και πήγε στην κουζίνα, τη στιγμή που η Νατάσα έβγαζε δύο κούπες από το ντουλάπι. Πήγε και την αγκάλιασε από πίσω και την φίλησε δεξιά στο λαιμό.

<<Πως πήγε απόψε;>> την ρώτησε σχεδόν ψιθυριστά.

<<Εκτός από έναν τυπά που μου έγινε κολλιτσίδα, καλά πήγε. Καλημέρα>>.

<<Και που να σε έβλεπε έτσι ντυμένη, σαν άστεγη, θα του έτρεχαν τα σάλια! Καλημέρα>>.

Γέλασαν. Ο Φώτης την άφησε και άνοιξε το ψυγείο.

<<Μμμμμ...Γάλα με βρώμη και σήμερα!>>

<<Θα πάω στο μάρκετ όταν ξυπνήσω. Ο Λάμπης μου έδωσε το ρεπό που του ζήτησα>>.

<<Καλά έκανε. Σου χρειάζεται λίγη ξεκούραση, σε έβαλε να δουλεύεις κάθε μέρα αυτό τον μήνα>>.

<<Εγώ του το ζήτησα, αγάπη, μην το ξεχνάς!Τα χρειαζόμαστε τα έξτρα λεφτά, σε λίγο θα έρθει το αέριο και το ρεύμα>>.

<<Και πάλι, χρειάζεσαι λίγη ξεκούραση. Αλλιώς θα κλατάρεις>>.

<<Σήμερα έβγαλα δεκαπέντε ευρώ σε tips. Και χθες είκοσι. Οπότε δεν παραπονιέμαι>>.

<<Και πάλι...>>

Η Νατάσα έβαλε τους καφέδες στις κούπες και έδωσε το ένα στον Φώτη. Εκείνος της χαμογέλασε, το πήρε και ήπιε μια γουλιά. 

<<Σήμερα θα του ζητήσω αύξηση. Το αποφάσισα!>> της είπε, σφίγγοντας την κούπα στα χέρια του.

<<Δεν είπες πως είναι σε περίεργη φάση αυτό τον καιρό;>>

<<Κάθε φορά κάπως θα είναι. Και είμαι σ' αυτό το μαγαζί δυόμιση χρόνια, Νατάσα! Με 650 ευρώ τον μήνα που βγάζω εγώ και όσα βγάζεις εσύ, δεν θα δούμε ποτέ άσπρη μέρα>>.

Η Νατάσα τον πλησίασε και τον φίλησε.

<<Θα ήθελα να πω οτι, όσο έχουμε την αγάπη μας δεν μας, χρειάζεται τίποτα άλλο. Αλλά η αλήθεια είναι οτι μας χρειάζεται κάτι. Λεφτά>>.

<<Τουλάχιστον αν ήταν φαγητό η αγάπη, θα είχαμε τις κοιλιές μας χορτάτες. Αλλάααα...Χαχαχα. Έλα, πάμε να ξαπλώσουμε στο κρεβάτι για λίγο. Το χρειάζομαι πριν φύγω>>.

Ήπιαν μια ακόμα γουλιά καφέ και άφησαν τις κούπες τους στον πάγκο.

Ξάπλωσαν κάτω από τα σκεπάσματα, ο Φώτης ανάσκελα και η Νατάσα στα πλάγια, αγκαλιάζοντάς τον.

<<Λένε οτι από βδομάδα θα ζεστάνει ο καιρός>>, της είπε και άρχισε να της χαϊδεύει τα μαλλιά.

<<Το ελπίζω. Το έχουμε δαγκώσει τις τελευταίες μέρες! Αλλά τουλάχιστον δεν θα αφήσουμε απλήρωτο αυτό τον λογαριασμό>>.

<<Θυμάσαι τότε που είπαμε να μείνουμε μαζί και πως θα κάναμε οικονομία, για να έχουμε κάτι στην άκρη;>>

<<Πως! Δεν το θυμάμαι;>>

<<Πάει ενάμιση χρόνος από τότε. Και τι έχουμε στην άκρη;>>

<Μήπως κέρδισες το Τζόκερ όσο έλειπα;>>

<<Όχι>>.

<<Τότε έχουμε αρκετά λεφτά για να πάω στο σούπερ μάρκετ το απόγευμα, να πληρώσουμε τους λογαριασμούς και να πάρουμε κάτι απ' έξω. Τα καινούργια έπιπλα μας μάραναν!>>

<<Υπέροχα!>>

Τότε, το βλέμμα του Φώτη σκοτείνιασε. Η Νατάσσα το κατάλαβε.

<<Τι έπαθες;>>

<<Τίποτα. Καλά είμαι...>>

<<Το έχω μάθει αυτό το βλέμμα. Τι είναι;>>

<<Να...Σκεφτόμουν χθες το βράδυ οτι περίμενα να έχω πετύχει περισσότερα όταν φτάσω στα τριάντα. Αυτό είναι όλο!>>

<<Πάλι ανησυχείς γι' αυτό; Θα την βρούμε κάπως την άκρη!>>

<<Αυτό το λέμε συνέχεια. Πότε όμως; Η ζωή γίνεται όλο και ακριβότερη, οι ευθύνες περισσότερες και εμείς... Εμείς τι καταφέρνουμε; Τρίχες. Είμαστε αρραβωνιασμένοι έξι μήνες και με το ζόρι τα βγάζουμε πέρα! Ώρες- ώρες το σκέφτομαι να σηκωθώ να φύγω στο εξωτερικό, αλλά...>>

Η Νατάσα ανασηκώθηκε και αγκάλιασε τα γόνατά της.

<<Είναι επειδή σου είπα για την Μαρία και οτι θα ήθελα να κάνουμε ένα παιδί κάποια στιγμή;>>

<<Όχι. Δεν είναι... Βασικά, δεν ξέρω. Είναι...είναι και αυτό. Πως θα το συντηρήσουμε; Πως θα το μεγαλώσουμε;>>

<<Θα μας βοηθήσουν οι γονείς μας>>.

<<Για πόσο; Λες και αυτοί δεν έχουν να σκεφτούν τα δικά τους>>.

<<Τα σκέφτεσαι υπερβολικά. Δεν είπα να κάνουμε ένα εδώ και τώρα! Απλά έκανα μια σκέψη! Συγγνώμη που σε αναστάτωσα τόσο, δεν θα το ξανακάνω!>>

Η Νατάσα σηκώθηκε και βγήκε από το δωμάτιο. Ο Φώτης αναστέναξε, κοίταξε την ώρα στο κινητό του και την ακολούθησε. Την είδε να στέκεται όρθια, μπροστά από το τζάμι της κουζίνας, με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά της. Την πλησίασε από πίσω και την αγκάλιασε.

<<Συγγνώμη. Δεν ήθελα να σε ταράξω>>.

<<Δεν φταις εσύ. Νομίζεις δεν τα σκέφτομαι και εγώ; Αλλά η ζωή είναι δύσκολη. Είναι απλά πολύ δύσκολη! Λένε για το ένα και το άλλο και πως οι νέοι βαριούνται και δεν προσπαθούν και μαλακίες... Προχθές μου πέταξε ένα βίντεο στο Youtube με εκείνη την σιχαμένη που έλεγε για την υπογενετικότητα και οτι πρέπει να γεννιούνται παιδιά από Έλληνες ή κάτι τέτοιο...Αλλά πως; Με τι τρόπο θα τα μεγαλώσουμε; Με τι λεφτά; Μου λες;>>

<<Μιλάνε χωρίς να έχουν ιδέα τι γίνεται. Είναι μαλάκες που απλά μιλάνε εκ του ασφαλούς. Ζούμε σε έναν κόσμο που οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί παραμένουν φτωχοί, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις. Δεν έχουν ιδέα τι γίνεται εκεί έξω, γιατί δεν χρειάστηκε να το ζήσουν αυτό. Αλλά, έι!, είναι όπως το είπες. Θα την βρούμε κάπως την άκρη>>.

Η Νατάσσα γύρισε και τον κοίταξε. Τα μάτια της γυάλιζαν.

<<Δεν το λες για να νιώσω καλύτερα, έτσι;>>

<<Όχι. Ίσως για να νιώσω εγώ καλύτερα. Γι' αυτό σε χρειάζομαι, Νατάσσα. Για να με κρατάς λογικό. Γι' αυτό σ'αγαπάω τόσο. Γιατί μου θυμίζεις σε πολλά σημεία το πως είχα ονειρευτεί τη ζωή μου πριν χρόνια>>.

<<Και εγώ σ' αγαπάω>>.

<<Το ξέρω. Έλα, πάμε μέσα πάλι. Δεν έχω πολύ ώρα μέχρι να ετοιμαστώ για να φύγω>>.

Ο Φώτης την έπιασε από το χέρι και έκανε να περπατήσει, όμως η Νατάσσα τον σταμάτησε.

<<Πιστεύεις πως θα γινόμασταν καλοί γονείς;>>

<<Πιστεύω οτι...Πιστεύω οτι θα την βρίσκαμε την άκρη!>>

-Θεόδωρος Ορφανίδης(Ο.Γ.Θ.)