Στο δωμάτιο.

Βράδυ.

Πήγα να κλείσω την κουρτίνα 

Και τότε είδα 

Τα λαμπάκια στο απέναντι μπαλκόνι να αναβοσβήνουν

Όσο προσμένουμε την Άγια Νύχτα-

All is warm, all is bright.

Τα κοιτάζω από το παράθυρο και γίνομαι γαλήνιος, σαν παιδί,λίγο πριν πέσω για ύπνο.

Αναβοσβήνουν , όπως και η ζωή αναβοσβήνει

Κάθε μέρα.

Μα το να με σκοτώσω μερικές φορές δεν σημαίνει

Ότι παύω να υπάρχω 

Τελείως

Αλλά ξαναγεννιέμαι, γιατί 

Είμαι αυτός που ήμουν και πριν

Λίγο πιο διαφορετικός μονάχα,

Λίγο πιο κοντά στον ίδιο μου τον εαυτό

Όχι αυτόν που παριστάνω στους άλλους και σε εμένα

Αλλά σε αυτό που πραγματικά 

Είμαι.

Και πάλι λες για ένα τετράδιο και 365 λευκές σελίδες

Μα δεν είναι όλα τα τετράδια γεμάτα

Και όσα είναι, δεν σημαίνει ότι έχουν κάτι που αξίζει μέσα τους.

Το να με σκοτώσω ξανά και ξανά για να έρθω πιο κοντά στο αληθινό

Σε αυτό που δεν φαίνεται ακόμα αλλά το νιώθω 

Αυτό είναι που μετράει

Και σε αυτό στοχεύω.

Τώρα 

Η νύχτα εκείνη πέρασε

Αλλά εγώ είμαι 

Ακόμη

Εδώ.

- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)