Είναι φορές 

Που νιώθω την καρδιά μου

Να σπάει, σα να είναι 

Ένα μεγάλο ποτήρι γεμάτο

Και να υπάρχουν μέσα πολλά μικρά κομμάτια που αγνοώ τι ακριβώς είναι-

Σπάει τελικά και σκορπίζονται στο έδαφος και γίνεται

Ένας χαμός.

Θέλω να κλάψω τότε αλλά 

Δεν βγαίνουν πάντα τα δάκρυα

Για να ηρεμήσω πιο εύκολα.

Θέλω να μαζέψω όλα αυτά τα κομμάτια και να τα βάλω πάλι μέσα μου

Όμως το μόνο που καταφέρνω είναι

Να ματώνουν τα χέρια μου, να πληγώνω το στήθος μου, στέκομαι, στέκομαι στα γόνατα μου

Κοιτάζοντας ψηλά στο κενό για μια εξήγηση, υψώνω το χέρι, βοήθεια.

Ησυχία....

Οπότε σηκώνομαι και παίρνω μία βαθιά ανάσα

Και απλα συνεχίζω

Με την καρδιά μου χίλια κομμάτια

Να προσπαθώ με όσα έχω 

Να την κολλήσω κάπως.

Να συνεχίσει λίγο ακομα-

Να συνεχίσει έτσι τουλάχιστον

Λίγο ακόμα 

Να χτυπά.

- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)