Διάβαζα το Κουτσό του Cortazar, κάπου στη μέση πρέπει να ήμουν, όταν μου ήρθε μια τρελή ιδέα: μέχρι να τελειώσω το βιβλίο, θα περπατάω, θα κινούμαι, θα υπάρχω μέσα σε ένα ατελείωτο κουτσό. Όπου και να ήμουν, ό,τι και να έκανα, ένα, ένα πόδι, δύο, δύο πόδια, τρία, ένα πόδι, και πάει λέγοντας. Καλά, δεν θυμάμαι πως ακριβώς παίζεται το κουτσό, αλλά έχω κρατήσει τα βασικά. Και στην τελική, σκέφτηκα, και να με περνούσαν για βλαμμένο όταν με έβλεπαν έξω στο δρόμο, οι βλαμμένοι συνήθως γίνονται διάσημοι και βγάζουν λεφτά. Δεν θα με χαλούσαν λίγα παραπάνω λεφτά, ίσα-ίσα. Όταν μου τα έσκασε αυτή η φαεινή ιδέα, άκουγα το Holiday των Scorpions. Διακοπές, σκέφτηκα, αυτό χρειάζομαι, να γίνω πιο βλαμμένος από ό,τι είμαι, να βγάλω πολλά βλαμμένα λεφτά και να πάω βλαμμένες διακοπές. Και λαλαλα και και ουυυααα και ούτω καθεξής. 

Έτσι, ξεκίνησα να προπονούμαι εντατικά στο σπίτι μου, προτού εμφανιστώ στον έξω κόσμο. Το πάτωμα έγινε πολλά μικρά τετραγωνάκια με αριθμούς. Και κάπου στο βάθος, πολύ μακριά στο βάθος, υπήρχε ένα νησί και εκεί υπήρχε ήλιος και η θερμοκρασία ήταν ιδανική και εγώ θα πήγαινα διακοπές και δεν θα είχα ούτε το κινητό μου, ούτε θα έλεγα σε κανέναν που θα πήγαινα και γιατί, απλά θα πήγαινα διακοπές και θα ηρεμούσε το κεφάλι μου, μακριά από όλα, μακριά από όλους, για πάντα, θα ζούσα το όνειρο, ποιο όνειρο, ένα όνειρο, από το χωριό είναι δεν το ξέρετε. 

Όμως, βαρέθηκα πολύ γρήγορα. Δεν είχαν περάσει ούτε τρείς μέρες.  Ήταν αυτή η βαρεμάρα και απογοήτευση που έρχεται όταν κάτι τελικά δεν είναι όπως σου φαινόταν στην αρχή στο μυαλό σου, όταν κάτι που φάνταζε πολύ ενδιαφέρον, πολύ ωραίο, πολύ πολύ σαν αρχική σκέψη, όταν μετά το έκανες πράξη, απλά δεν είχε αυτό το κάτι που πίστευες πως θα έχει. Βασικά, ήταν κάπως κουραστικό και ανυπόφορο κατά στιγμές, γιατί φανταστείτε να θες να ξυπνάς το πρωί και αν θες να πας τουαλέτα και να πρέπει να διασχίσεις μια κατά τα άλλα απλή και μικρή διαδρομή λες και έκανες την πιο κουραστική προπόνηση την προηγούμενη ημέρα και τώρα το σώμα σου κάνει τα δικά του. Δεν θα μπορούσα να το συνεχίσω για πολύ αυτό.

Έτσι, έπρεπε να βρω ένα άλλο μέσο για να επισπεύσω τις διακοπές μου. Εκείνες τις ουτοπικές διακοπές που όλοι ονειρεύονται, έστω και ενδόμυχα. Έσπασα το κεφάλι μου, στην κυριολεξία πήγε να σπάσει, γιατί τη στιγμή που αποφάσισα να σταματήσω το κουτσό και έπειτα, ιδέες καλές δεν μου ερχόντουσαν και σκέφτηκα πως η κατάσταση στην οποία βρισκόμουν ήταν πολύ περιορισμένη από την πραγματικότητα, το μυαλό μου έπρεπε να ανοίξει και ήπια κοντά στις 12 μπύρες ένα βράδυ στο σπίτι, αλλά το μόνο αποτέλεσμα που είχαν ήταν να κατουριέμαι κάθε είκοσι λεπτά και να καταλήξω να κάνω κουτσό σαν τον ηλίθιο σε όλο το διαμέρισμα, γελώντας και ακούγοντας Rory Gallagher.

Όταν ξύπνησα το επόμενο πρωί, ένιωσα την δυσφορία και την χωρίς-λόγο-ανησυχία που μου δημιουργείται όταν έχω hangover και, ξαπλώνοντας στο κρεβάτι, σκέφτηκα, τώρα γιατί το σκέφτηκα αυτό δεν ξέρω, πως ακόμα και τα πιο ωραία πράγματα μπορούν να καταλήξουν κάπως βαρετά και κουραστικά, αλλά η σκέψη αμέσως έφυγε γιατί το κεφάλι μου πονούσε και ήθελα να ξανακοιμηθώ.

Ξύπνησα τελικά κοντά στο μεσημέρι. Άλλωστε, Κυριακή ήταν, δεν ήταν πως είχα να κάνω και τίποτα. Μονάχα να πάω να αδειάσω στην τουαλέτα, για να ξαλαφρώσω και αυτό δεν πήρε πολύ, τα βασικά δεν παίρνουν πολύ σε αυτή τη ζωή ή έτσι μας φαίνεται, αλλά είναι απαραίτητα, μαμ, γρήγορα, ύπνος, σαν αστραπή, νερό, σαν νεράκι, ικανοποίηση, αυτοϊκανοποίηση, δισταγμός, διάφορα συναισθήματα και πηδάς από το ένα θέμα στο άλλο γιατί αν σταθείς για πολύ σε κάτι συγκεκριμένο, θα πηδήξεις τελικά από το μπαλκόνι από την πολύ σκέψη.

Τελικά, έβαλα ένα τραγούδι και ξάπλωσα κάτω στο πάτωμα και φαντάστηκα πως έριχνε χιόνι, πολύ χιόνι, φορούσα τα χοντρά μου ρούχα και έριχνε χιόνι, ένα μέτρο χιόνι και ήμουν λίγο πιο ψηλός από ένα μέτρο, ήμουν στην αυλή, ήμουν δίπλα από έναν χιονάνθρωπο, ήμουν πάλι εκεί, ήμουν εγώ που ήμουν κάποτε εγώ, αλλά δεν είναι πως χάθηκα πραγματικά, χάθηκα για λίγο και ξαναβρίσκομαι, ξανασυναντιέμαι, επαναπροσδιορίζομαι. 

Δεν χρειαζόμουν διακοπές, σκέφτηκα. Ό,τι χρειαζόμουν, μπορούσα να το δημιουργήσω με το μυαλό μου και αρκούσε να κλείσω απλά τα μάτια μου και να το φανταστώ και , λειτουργώντας όπως νομίζω καλύτερα, ίσως να το πετύχω τελικά. Γιατί ίσως να μην πάμε ποτέ τα πιο μεγάλα ταξίδια. Να μην ζήσουμε ποτέ τον έρωτα όπως τον έχουμε στο μυαλό μας, να μην μάθουμε ποτέ να είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι με όσα έχουμε και ίσως , λέω ίσως, να είναι ψευδαίσθηση το ότι θα μάθουμε κάποτε να ζούμε σαν άνθρωποι. 

Παρόλα αυτά. Παρόλα αυτά. Όλα αυτά, παρά όλα αυτά. 

Επιτρέψτε μου να ξανασυστηθώ, πριν φύγω μια για πάντα. Με κουτσό, όχι με κανονικά βήματα. Με μπρος και πίσω βήματα, όπως είναι η ζωή. Με μπροστά βήματα όπως είναι τα όνειρα και η ευτυχία. Με πίσω βήματα, όπως είναι τα φαντάσματα και το στραβό το μυαλό μας ώρες ώρες. 

Και αν δεν έβγαλε και πολύ νόημα όλο αυτό, διαβάστε το πάλι.

-Ο.Γ.Θ.