Ο σινεμάς

Είχαμε κανονίσει να πάμε σινεμά με τον φίλο μου, τον Μιχάλη. Αρχές τρίτης γυμνασίου, αυτός ήταν δύο χρόνια μικρότερος μου, μα εκείνο τον καιρό κάναμε αρκετή παρέα. Προβαλλόταν τότε το "Ρόδα,τσάντα και κοπάνα", σε μια συνέχεια από εκεί που το είχαν αφήσει- η προσπάθεια του να βγάλουν εύκολο χρήμα δίχως αρκετό κόπο, με ένα καστ γνωστών ηθοποιών για να τραβήξουν τα βλέμματα. Ωστόσο, δεν νοιαστήκαμε καθόλου για το σκεπτικό της δημιουργίας της ταινίας, απλά αποφασίσαμε να πάμε βόλτα στον κινηματογράφο που υπήρχε στην πόλη.
Το να πάω τότε στην πόλη ήταν κάτι τρομερό για εμένα. Ένιωθα έναν ενθουσιασμό ιδιαίτερο, σαν παιδάκι που του κερνάνε παγωτό επειδή έκανε κάτι καλό,ειδικά εφόσον μου είχαν δώσει οι γονείς μου το οκ για να βγω. Έτσι, δώσαμε ραντεβού στη στάση, να πάρουμε το αστικό των 9:15. Η ταινία θα άρχιζε στις 10:30 ,οπότε είχαμε χρόνο για μια βόλτα. Αφού μας άφησε στον τερματικό σταθμό, κάναμε μια γύρα και σταματήσαμε για να φάει ο Μιχάλης. Εγώ κρατούσα όρεξη για ποπ κορν και αναψυκτικό. Μια ταινία στον κινηματογράφο έχανε για μένα την αίγλη της αν δεν συνοδευόταν από αυτά τα δύο απαραίτητα συστατικά.
Φυσικά δεν ήμουν ο μόνος φίλος του Μιχάλη, για αυτό μπήκαμε σε ένα νετ που βρισκόταν στην πλατεία της πολης, κάμποσα μέτρα πιο κάτω από το σινεμά για να χαιρετήσει ενα-δυο άτομα. Εγώ δεν τους γνώριζα και δεν θα έκανα κίνηση να τους γνωρίσω ,οπότε βρισκόμουν σε μια μετέωρη κατάσταση αναμονής και προσμονής.
Με το που μπήκαμε, ο Μιχάλης έχασε, με την ίδια ταχύτητα που κινείται το φως, το ενδιαφέρον του για την ταινία και αποφάσισε να μείνει. Με ρώτησε αν είχα θέμα και αν μάλιστα ήθελα και εγώ να αράξω μαζί τους. Του απάντησα πως το μόνο που ήθελα ήταν να βρίσκεται λίγο πριν το τέλος της ταινίας μπροστά από τον κινηματογράφο, γιατί θα ερχόταν ο πατέρας μου να μας πάρει και θα δυσκολεύουν απίστευτα να του εξηγήσω την κατάσταση όπως διαμορφώθηκε. Ένα αθώο ψεματάκι προκειμένου όλα να κυλήσουν ομαλώς. Δεν είχα κανένα απολύτως θέμα να την δω μόνος. Ίσα ίσα,δεν ήθελα να κάτσω μπροστά από έναν υπολογιστή εκείνη την μέρα. Είναι και το άλλο που, αν μου έχει καρφωθεί κάτι στο μυαλό, ξενερώνω αμέσως αν προταθεί κάτι νέο, ακόμη και αν το τελευταίο καταλήξει πιο συναρπαστικό εν τέλει. Ξεροκέφαλος μα όχι κακόβουλα.
Οι δρόμοι μας χωρίστηκαν για μερικές ώρες: ο Μιχάλης έμεινε στο νετ - αυτά τα μπλιμπλικια χαλαν την νεολαία και την οδηγούν στην παρακμή- και εγώ ανηφόρισα. Έκοψα το εισιτήριο μου και περίμενα υπομονετικά.
 Για να πω την αλήθεια , δεν έλεγε και πολλά ο λόγος για τον οποίο ξόδεψα οκτώ ολόκληρα ευρώ. Όμως ήταν ωραία εμπειρία, κάτι το διαφορετικό. Γενικά πήγαινα να δω ταινιες, καμιά φορά ολομόναχος μάλιστα, εν γνώση των γονιών μου φυσικά, γιατί εκείνοι με πήγαιναν για να με πάρουν μετά. Δεν ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για μένα. Θαρρώ πως έτσι την εκτιμούσα λίγο περισσότερο, δεν ήμουν άλλωστε ο άνθρωπος που θα έκανε εκτενεις αναλύσεις μετά το πέρας της ταινίας και τα σχετικά. Ήρεμος και πράος, θα την έβλεπα και θα έβγαζα τα εκάστοτε συμπέρασματα.
Θυμάμαι να πάω και να κάθομαι στη μέση της αίθουσας , για να έχω καλύτερη οπτικοακουστική επαφή. Σίγουρα η κυρία στην είσοδο θα είχε απορήσει όταν θα μου έκοψε το εισιτήριο. Μα δεν με ένοιαζε. Μέσα είχε κόσμο διαφόρων ηλικιών. Μέχρι και σαρανταφευγάρηδες έπιασε το μάτι μου. Θα είχαν έρθει να την δουν για να αναπολησουν τα περασμένα χρονια, να επιστρέψουν έστω και νοητικά σε εκείνη τη εποχή. Η ανάγκη του ανθρώπου να επιστρέψει στις ευτυχισμένες , πρότερες εποχες πάση θυσία. Κυνήγι της γλυκιάς νοσταλγίας με κάθε τρόπο.
Όταν τελείωσε, ο Μιχάλης ήταν ήδη έξω. Τα είπαμε λιγακι μέχρις ότου είδα τον πατέρα μου να κατηφοριζει με το αμάξι. Ανοίξαμε τις πόρτες και μπήκαμε. Ναι πατέρα , η ταινία μας άρεσε. Ναι πατέρα ωραία περάσαμε. Ναι πατέρα καλά ήταν. Ναι πατέρα και συγγνώμη που σου είπα ψέματα και δεν σε ευχαρίστησα που ήρθες να με πάρεις επειδή το θεώρησα αυτονόητο, που δεν σε ευχαριστώ όσο συχνά θα έπρεπε. Ναι πατέρα, και καλό βράδυ.