Καλωσορίσατε φίλοι, εις το επανιδείν!

Θα έρθουν λύπες , θα έρθουν και χαρές .
Θα έρθουν δυστυχίες και θα έρθουν και ευτυχισμένες μέρες.
Μα αν δεν έρθουν οι μεν, δεν έρχονται ούτε οι δε.
Και όσο περισσότερο διαρκούν οι λύπες και οι δυστυχίες
Τόσο περισσότερο ,συνήθως, απολαμβάνουμε τις χαρές
Και τις ευτυχισμένες ημέρες.
Μα δυστυχώς πολλές φορές συγχυζόμαστε και τις μπερδεύουμε.
Και μετά κοιτάμε πίσω και ανακαλύπτουμε πως
Σε λάθος εποχή επιλέξαμε να έχουμε το κεφάλι κατεβασμένο
Ενώ σε άλλες δεν το κρατήσαμε αρκετά ψηλά.
Οι καμπάνες χτυπούσαν και εμείς φορούσαμε ωτοασπίδες.
Τα τοπία ήταν υπέροχα μα δεν βγάζαμε τις παρωπίδες μας.
Η ζωή , όμως, συνεχίζεται πάντα υπέροχα.
Σαν γυναίκα , περνάει αγέρωχη από μπροστά μας
Και εμείς πολλές φορές δεν της απλώνουμε το χέρι
Γιατί νομίζουμε πως θα ξαναπεράσει μετά
Και θα είμαστε τότε πιο  έτοιμοι
Να της  προτείνουμε  να χορέψει μαζί μας.
Ή  πως τότε θα είναι περισσότερο του γούστου μας.
Πόσα λάθη  κάναμε, πόσο μέλι σπαταλήσαμε.
Πόσο αφελείς σταθήκαμε και παρόλα αυτά
Ακόμη ανηφορίζουμε , ακόμη αντέχουμε.
Αποχτούμε σιγά – σιγά την ικανότητα να σκαλίζουμε το παρελθόν
Μόνο και μόνο  για να ενισχύσουμε τις μπότες μας.
Απέχουμε  κάμποσο από την κορυφή , αλλά να την εκεί, στο βάθος!

Θεοί και δαίμονες, φύλακες άγγελοι και πνεύματα
                                                             Και όλοι εσείς οι κριτές της ζωής μας, όποιοι και αν είστε.

                                            Δεν είναι λίγο και εδώ που φτάσαμε, έτσι;
                                            Δεν τα πάμε και πολύ άσχημα , έτσι;

(Όταν κατάλαβα πως έψαχνα συνεχώς δικαιολογίες,παρατήρησα ένα δένδρο στο βάθος να φλέγεται)