Η πραγματικότητα του Σίσυφου

Λόφε της μελαγχολίας σε επισκέφθηκα πάλι
Ήρθα για να κουτρουβαλιαστώ σύντρομος στις πέτρες σου.
Δεν μπορείς να αποκτήσεις όσα πραγματικά θέλεις
Και όσα είχαμε σχεδιάσει ματαιώθηκαν ξανά.
Ελεύθερος είμαι εδώ να σοδομίσω βίαια τις ελπίδες μου.
Κανείς δεν έκρουξε τον κώδωνα του κινδύνου, κανείς.
Τι να πρωτοϋποσχεθώ πάλι, θα έχει σημασία;
Αφού τελικά η αλεπού θα καταφέρει να λεηλατήσει το αμπέλι.
Εν κατακλείδι, πήγε στράφι τόσος κόπος , κάηκε το σήμερα
Όμως έμεινε άθικτος ένας σπόρος
Που θα φυτέψω εδώ, με αγάπη και στοργή
Και θα τον ποτίζω μια στο τόσο
Άλλωστε δεν χρειάζεται πολύ νερό.
Τον καύσωνα μη φοβού, δεν θα ξεραθεί
Ίσως χάσει λίγο την ομορφιά του
Αλλά μέχρι εκεί.
Κάθε εμπόδιο σε καλό λένε
-αν ισχύει, τι ευτυχία!
Ένας Σίσυφος, τέτοιος είμαι, η πέτρα μου κατέστη λεία.
Μα και δέκα άλλες διόδους να είχα, εκατοντάδες άλλες μου προσφέρθηκαν
Δε νομίζω να ήθελα να ζωγραφίσω
-τελικώς-
διαφορετικά τη ζωή μου.
Σε αποχαιρετώ λόφε, αντίο!
Με το ξύλινο χέρι μου λόφε
Να με περιμένεις ξανά
Σε μέρες άγονες.