Χθες άι Γιαννιού 7/1/201..
Το κρύο μάς παγώνει
κι ο Ήλιος παρότι φωτεινός,
Ήλιος με δόντια , όπως λένε.

Περπατάς και βλέπεις παντού το ίδιο:
Άνθρωποι να προχωρούν εδώ κι εκεί
σκυφτοί, προβληματισμένοι
σα να μουρμουρίζουν κάτι
-δύσκολες σκέψεις που ίσως θέλουν να μοιραστούν.
Αλλά με ποιόν;

Τριγύρω άδεια κτίρια φαντάσματα
με τα τζάμια τους σπασμένα γυαλιά πεταμένα,
κτίρια που στέγαζαν τα όνειρα ανθρώπων
που τώρα βρίσκονται στους παγωμένους δρόμους.
Δρόμους που κάποτε ήταν καυτοί
από φωνές κραυγές συνθήματα- που πέτυχαν τι;

Όταν πέφτει η νύχτα
όλα γίνονται πιο δύσκολα.
Η παγωνιά σού ματώνει την καρδιά.
Σε κάνει να σκέφτεσαι και -χειρότερα- να εύχεσαι
άσχημα πράγματα, θλίψη, πείνα, μοναξιά...
Επιβίωση.

Φοβάμαι, δεν θα το κρύψω
αυτή είναι η αλήθεια
Φοβάμαι το σκοτάδι
που φωλιάζει στις ψυχές των ανθρώπων
και τις κάνει ψυχρές, απρόσωπες, απόμακρες.
Κι όμως το σκοτάδι σε κρατάει σε εγρήγορση.
Κι αν καταφέρεις να το νικήσεις και το προσπεράσεις
τότε η σκιά σου θα φαντάζει απειλητική για το σκοτάδι.

-Ο.Μ