Madrugada

Απόψε θα γράψω 

Για την βροχή που πέφτει

Και πως οι σταγόνες της

Καλύπτουν κάθε επιφάνεια

Που δεν είναι φυλαγμένη.

Απόψε θα γράψω για το φεγγάρι 

Και πόσο όμορφο φαίνεται

Και πως τα σύννεφα το κολακεύουν 

Και όλα εκείνα τα αστέρια που δεν φαίνονται.

Απόψε 

Θα γράψω 

Καθισμένος σε μια καρέκλα

Στο βάθος του μυαλού μου, εκεί

Έχω χτίσει ένα απλό δωμάτιο

Και το τοίχο κοσμεί 

Η φωτογραφία σου.

Και το χέρι μου θα απλωθεί

Και θα την πιάσει, θα την χαϊδέψει

Θα την κοιτάξω, θα χαμογελάσω 

Και θα θυμηθώ.

Και μετά θα την αφήσω πάλι πίσω.

Εκεί ψηλά, εκεί να την βλέπω 

Μέσα στο κάδρο της.

Και μετά...

Οι πιο όμορφες στιγμές 

Θα μεινουν για πάντα

Στην κορυφή του ουράνιου τόξου 

Και όταν έρχεται η βροχή 

Εκεί θα πηγαίνω

Και δεν θα κρατάω ομπρέλα 

Ούτε θα φοράω μπουφάν.

Απλά θα έχω 

Το κεφάλι μου ψηλά

Να με λούζει η βροχή.

Θα ανοιγοκλείνω τα μάτια 

Θα αφουγκράζομαι

Θα αισθάνομαι....

Το μυαλό καθαρίζει 

Για να γεμίσει ξανά με σκέψεις 

Και η καρδιά, η καρδιά

Για πάντα

Θα θυμάται.

- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

ατενίζοντας το άπειρο

ίσως κάποια μέρα
πάψουμε να κάνουμε
όνειρα
και απομείνουμε 
μονάχα
με όσα έχουμε στοιβαγμένα
μέσα στα λιβάδια μας
όταν νοητά ξαπλώνουμε
στο γρασίδι
κοιτάζουμε τον νυχτερινό ουρανό
και ατενίζουμε το άπειρο.
και αν αυτό συμβεί
σημαίνει πως
θα έχουμε ηττηθεί τελικά.
γιατί το να κάνεις όνειρα
σημαίνει 
πως ακόμα ελπίζεις.
και ίσως να έχουμε εθιστεί
σε κάνα δυο περισσότερο
απ' ό,τι μας κάνει καλό.
αλλά είναι η ελπίδα 
πως στο τέλος
θα δικαιωθούμε.
πρώτα από όλα
απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό
γιατί στο τέλος της ημέρας
στον ίδιο μας τον εαυτό
είμαστε υπόλογοι-
στο τέλος της ημέρας
τι καταφέραμε
τι θυσιάσαμε
πόσο μακριά είμαστε
και πόσο κοντά φτάσαμε.
αν μια μέρα πάψουμε
τελικά
να κάνουμε όνειρα
ίσως τότε
να μεγαλώσουμε 
επιτέλους
και δεν θα πονάμε 
πια
τόσο.
- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

κάπου στην Κ., καλοκαίρι

 Ο αέρας φυσάει

Δεν έχει κρύο, είναι ωραία.

Βλέπω τα κλαδιά να πάνε πέρα δώθε 

Και ακούω το θρόισμα τους.

Είναι όμορφα εδώ, ήσυχα.

Το τεχνητό φως των ανθρώπων 

Κάνει μεταφυσική αντίθεση 

Με το φως των αστεριών.

Γιατί είναι πρακτικό 

Αλλά είναι λες και οι άνθρωποι 

Έστω και έτσι

Προσπαθούν να φέρουν 

Τον ουρανό στην γη.

Ο Ίκαρος έκαψε τα φτερά του

Στην προσπάθεια να φτάσει τον ήλιο.

Καμιά φορά προσπαθούμε τόσο για τα ουράνια 

Που ξεχνάμε να πατάμε στην γη

Και να χτίσουμε γερά θεμέλια 

Σε αυτό το πρόσκαιρο...πράγμα 

Που λέγεται ζωή.

Η Γη θα υπάρχει και μετά από εμάς 

Όπως υπήρξε και πριν.

Όλα μπορούν να αλλάξουν ξαφνικά

Και όλα να μοιάζουν σα να έχουν μείνει 

Ίδια.

Γι'αυτό πριν χαθεί το βράδυ 

Θα κλείσω τα μάτια 

Και θα ονειρευτώ μια νέα αυγή.

Θα ζήσω

Θα υπάρξω 

Θα πεθάνω.

Κανονικά αυτή είναι η σειρά 

Μα καμία φορά 

Εναλλάσσονται.

Θα υπάρξω, θα πεθάνω, θα ζήσω 

Θα πεθάνω, θα υπάρξω, θα ζήσω.

Διάφοροι συνδυασμοί.

Ο αέρας συνεχίζει να φυσάει 

Και οι σκέψεις χτυπάνε τα τοιχώματα.

Θα σταματήσω για τώρα, άλλο δεν μπορώ.

Θα αφήσω λίγο το αεράκι να με χτυπήσει 

Και αργότερα 

Την αυγή 

Να με φωτίσει.

-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

ορίζοντας

 Με το βλέμμα καρφωμένο 

Στον ορίζοντα 

Προχωράω.

Το βλέμμα στραμμένο 

Σε όσα δεν μπορώ να δω

Και όμως ξέρω

Πώς βρίσκονται κάπου εκεί

Πέρα

Χωμένα 

Κρυμμένα.

Νιώθω 

Ότι με καλούν να τα φτάσω 

Λέγοντας μου, όμως

Πώς δεν θα είναι εύκολη η διαδρομή 

Ούτε ευχάριστη.

Έτσι καμία φορά κοιτάζω το κενό 

Και χαμογελάω 

Ονειρευόμενος 

Όσα η φαντασία μου κατεβάζει 

Μαζεύοντας την δύναμη 

Να πάω 

Για μια ακόμη 

Ένα βήμα μπροστά.

Σκεπτόμενος πως

Μερικές φορές

Είναι 

Τελικά 

Όμορφη 

Η ζωή.

-ορίζοντας, Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

γεια σου

Σε κρατάω
Στα χέρια μου, τα χέρια μου
Αδύναμα, φοβάμαι
Μην σπάσουν και πέσεις.
Σε κοιτάω
Με τα μάτια μου, τα μάτια μου
Δεν βλέπου καλά, φοβάμαι
Μην θολώσουν τελικά
Και χαθείς για πάντα.
Σε μυρίζω
Με τη μύτη μου, η μύτη μου
Βουλωμένη εδώ και χρόνια
Προσπαθώ
Να συγκρατήσω την μυρωδιά.
Οι αισθήσεις μου
Οξύνονται
Οι αισθήσεις μου
Αμβλύνονται.
Προσπαθώ
Να καταλάβω.
Έτσι, γράφω ένα ποίημα
Γιατί η αλήθεια είναι πως
Έχω καιρό να γράψω
Κάτι φανερό.
Άφησα για λίγο
Το έδαφος να καλλιεργηθεί
Να έρθει νέα εποχή.
Έρχονται καινούργια πράγματα
Και ανυπομονώ...
-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

άηχο

δεν έχω λόγο να πω ψέματα
ούτε έχω λόγο να πω την αλήθεια.
αν μπορούσα
δεν θα μιλούσα καν.
οι λέξεις έχουν βάρος
και ήδη κουβαλάω αρκετό πάνω μου.
αν το μπορούσα
θα παρέμενα σιωπηλός για πάντα
και μονάχα θα έγραφα.
πιστεύω θα ήμουν πιο ήρεμος τότε
δεν θα υπήρχαν οι ανάλογες απαιτήσεις
παρά μόνο 
οι εκφράσεις του προσώπου μου.
και οι εκφράσεις αυτές
υπεραρκετές
σαν τις ακτίνες του ήλιου
σαν την βροχή που πέφτει
σαν το χιόνι που σκεπάζει.
αν μπορούσα
δεν θα έβγαζα άχνα
μονάχα μερικά μουγκρητά
τα χείλη να πάνε να ανοίξουν
και από εκεί
να μην βγαίνει
          .
τώρα φτάνει
άλλο δεν έχω να δώσω
την επόμενη φορά
πρέπει
να γεμίσουν οι μπαταρίες.
-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

μα σου είπα
μην αγχώνεσαι 
αν με δεις
να ακουμπάω
με την πλάτη στον τοίχο
να κάθομαι ανακούρκουδα
να έχω τα γόνατα μου αγκαλιά
και το κεφάλι κατεβασμένο.
σου είπα
μη νιώσεις φρίκη
αν με δεις να κολυμπάω
μέσα στα ίδια μου τα αίματα
κυνηγώντας την καρδιά μου
πάνω σε έναν πάσσαλο καρφωμένη
και τον πάσσαλο να τον δαγκώνω εγώ.
σου είπα
μην πονέσεις
αν με δεις να χάνω
μια ακόμη μάχη.
δεν πειράζει-
είναι απλά μια μάχη-
και ας πάτησα στο ίδιο στρώμα τόσες και τόσες φορές
και ο αντίπαλος ας ήταν πάντα ο ίδιος
και με μια λαβή με έριχνε κάτω.
θα τα καταφέρω
μην ανησυχείς
θα τα καταφέρω.
είτε θα ξεχάσω
είτε θα θυμηθώ.
μην κλαις και μη λυπάσαι.
σου είπα
όλα 
θα βρουν
τον δρόμο τους
και ο ήλιος
θα φωτίσει 
τον ουρανό
και το χίονι
θα πέσει στο έδαφος
και κάποια μέρα
θα βρω όλες εκείνες τις λέξεις
που δεν μπόρεσα
ποτέ
να θυμηθώ 
πως λέγονται
- ανάσες, Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)