ορίζοντας

 Με το βλέμμα καρφωμένο 

Στον ορίζοντα 

Προχωράω.

Το βλέμμα στραμμένο 

Σε όσα δεν μπορώ να δω

Και όμως ξέρω

Πώς βρίσκονται κάπου εκεί

Πέρα

Χωμένα 

Κρυμμένα.

Νιώθω 

Ότι με καλούν να τα φτάσω 

Λέγοντας μου, όμως

Πώς δεν θα είναι εύκολη η διαδρομή 

Ούτε ευχάριστη.

Έτσι καμία φορά κοιτάζω το κενό 

Και χαμογελάω 

Ονειρευόμενος 

Όσα η φαντασία μου κατεβάζει 

Μαζεύοντας την δύναμη 

Να πάω 

Για μια ακόμη 

Ένα βήμα μπροστά.

Σκεπτόμενος πως

Μερικές φορές

Είναι 

Τελικά 

Όμορφη 

Η ζωή.

-ορίζοντας, Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

γεια σου

Σε κρατάω
Στα χέρια μου, τα χέρια μου
Αδύναμα, φοβάμαι
Μην σπάσουν και πέσεις.
Σε κοιτάω
Με τα μάτια μου, τα μάτια μου
Δεν βλέπου καλά, φοβάμαι
Μην θολώσουν τελικά
Και χαθείς για πάντα.
Σε μυρίζω
Με τη μύτη μου, η μύτη μου
Βουλωμένη εδώ και χρόνια
Προσπαθώ
Να συγκρατήσω την μυρωδιά.
Οι αισθήσεις μου
Οξύνονται
Οι αισθήσεις μου
Αμβλύνονται.
Προσπαθώ
Να καταλάβω.
Έτσι, γράφω ένα ποίημα
Γιατί η αλήθεια είναι πως
Έχω καιρό να γράψω
Κάτι φανερό.
Άφησα για λίγο
Το έδαφος να καλλιεργηθεί
Να έρθει νέα εποχή.
Έρχονται καινούργια πράγματα
Και ανυπομονώ...
-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

άηχο

δεν έχω λόγο να πω ψέματα
ούτε έχω λόγο να πω την αλήθεια.
αν μπορούσα
δεν θα μιλούσα καν.
οι λέξεις έχουν βάρος
και ήδη κουβαλάω αρκετό πάνω μου.
αν το μπορούσα
θα παρέμενα σιωπηλός για πάντα
και μονάχα θα έγραφα.
πιστεύω θα ήμουν πιο ήρεμος τότε
δεν θα υπήρχαν οι ανάλογες απαιτήσεις
παρά μόνο 
οι εκφράσεις του προσώπου μου.
και οι εκφράσεις αυτές
υπεραρκετές
σαν τις ακτίνες του ήλιου
σαν την βροχή που πέφτει
σαν το χιόνι που σκεπάζει.
αν μπορούσα
δεν θα έβγαζα άχνα
μονάχα μερικά μουγκρητά
τα χείλη να πάνε να ανοίξουν
και από εκεί
να μην βγαίνει
          .
τώρα φτάνει
άλλο δεν έχω να δώσω
την επόμενη φορά
πρέπει
να γεμίσουν οι μπαταρίες.
-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

μα σου είπα
μην αγχώνεσαι 
αν με δεις
να ακουμπάω
με την πλάτη στον τοίχο
να κάθομαι ανακούρκουδα
να έχω τα γόνατα μου αγκαλιά
και το κεφάλι κατεβασμένο.
σου είπα
μη νιώσεις φρίκη
αν με δεις να κολυμπάω
μέσα στα ίδια μου τα αίματα
κυνηγώντας την καρδιά μου
πάνω σε έναν πάσσαλο καρφωμένη
και τον πάσσαλο να τον δαγκώνω εγώ.
σου είπα
μην πονέσεις
αν με δεις να χάνω
μια ακόμη μάχη.
δεν πειράζει-
είναι απλά μια μάχη-
και ας πάτησα στο ίδιο στρώμα τόσες και τόσες φορές
και ο αντίπαλος ας ήταν πάντα ο ίδιος
και με μια λαβή με έριχνε κάτω.
θα τα καταφέρω
μην ανησυχείς
θα τα καταφέρω.
είτε θα ξεχάσω
είτε θα θυμηθώ.
μην κλαις και μη λυπάσαι.
σου είπα
όλα 
θα βρουν
τον δρόμο τους
και ο ήλιος
θα φωτίσει 
τον ουρανό
και το χίονι
θα πέσει στο έδαφος
και κάποια μέρα
θα βρω όλες εκείνες τις λέξεις
που δεν μπόρεσα
ποτέ
να θυμηθώ 
πως λέγονται
- ανάσες, Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

ύπνος

μου αρέσει ο ύπνος.
δεν σκέφτομαι όταν κοιμάμαι
ούτε πονάει
ούτε τίποτα.
μια κατάσταση αναστολής
μια κατάσταση πλήρους ευτυχίας.
το ξέρω πως η ζωή είναι εκεί έξω
και με όλο μου το είναι
θέλω να την αρπάξω 
από τα μαλλιά
μα, μερικές φορές, απλά
θέλω να είμαι στο κρεβάτι μου
και απλά να κοιμάμαι.
βαθιά.
οριζόντια.
πλάγια.
απλά να κοιμάμαι
και τίποτα άλλο.
τουλάχιστον τότε
δεν πονάει.
-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

αν το μπορέσεις
αγάπησε αυτό που είσαι
και αυτό που έχεις.
είναι δύσκολο να το καταφέρεις
αν το μίσησες
αν το έκαναν τροφή για τα θηρία
αν το εξευτέλισαν τόσο πολύ
και σε έπεισαν
πως δεν αξίζει και τόσο
πως είναι μια απλή σταγόνα
στον απέραντο ωκεανό.
αλλά προσπάθησε.
γιατί μόνο η αγάπη
μας κρατάει δυνατούς
και μας οδηγεί
ένα βήμα παραπάνω, ένα βήμα πιο μπροστά.
αγάπησε το ομοίωμα στον καθρέφτη
αγάπησε τα όμορφα και τα άσχημα.
πρώτα αυτό
και μετά άλλαξε, αν θες
οτιδήποτε δεν σου κάθεται καλά.
υπάρχει τόσο μίσος, τόση οργή
ικανά να θρέψουν 
τρείς πλανήτες σαν την Γη.
η ομορφιά είναι δύσκολη υπόθεση.
πάτα στα δύο σου πόδια δυνατά
και αγκάλιασε εκείνο που δεν φαίνεται
όσο πιο σφιχτά μπορείς.
άνοιξε τα μάτια το πρωί
και μην πεις πολλά ψέματα.
χαμογέλα μονάχα
και αγάπησε
αυτό
που είσαι
και έχεις.
κάποια μέρα
θα είναι όμορφος
ο ήλιος
ξανά.
-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)

θραύσματα

αποτελούμαστε από θραύσματα,

σπάζοντας τον εαυτό μας καθημερινά 

σε χιλιάδες κομμάτια 

για να μπορέσουμε να υπάρξουμε 

λίγο παραπάνω, λίγο ακόμα.

είμαστε καθρέφτες του εσωτερικού μας κόσμου 

και μασκαρεύουμε την υπόσταση μας

όσο καλύτερα μπορούμε

για όσο περισσότερο μπορούμε

γιατί δεν γίνεται αλλιώς.

κοιτάζοντας ένα λευκό ταβάνι

περικυκλωμένοι από τέσσερις τοίχους, ανεξαρτήτου χρώματος

που καθόρισαν τελικά

όλη μας την ζωή 

με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

και ήμασταν πάντοτε εμείς.

ήταν τόσο φανερό πως μόνο εμείς θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς 

και τίποτα άλλο.

αλλά τι συνέβη;

γιατί θυμάμαι 

εκείνο το μικρό παιδί 

σε εκείνη την κούνια

να βρίσκεται στον αέρα ψηλά και

να χαμογελάει 

σαν να νιώθει ο βασιλιάς του σύμπαντος;

που πήγε εκείνο το παιδί;
που χάθηκε όλη η αθωότητα;

τι μου συνέβη;

- Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)