κάπου στην Κ., καλοκαίρι

 Ο αέρας φυσάει

Δεν έχει κρύο, είναι ωραία.

Βλέπω τα κλαδιά να πάνε πέρα δώθε 

Και ακούω το θρόισμα τους.

Είναι όμορφα εδώ, ήσυχα.

Το τεχνητό φως των ανθρώπων 

Κάνει μεταφυσική αντίθεση 

Με το φως των αστεριών.

Γιατί είναι πρακτικό 

Αλλά είναι λες και οι άνθρωποι 

Έστω και έτσι

Προσπαθούν να φέρουν 

Τον ουρανό στην γη.

Ο Ίκαρος έκαψε τα φτερά του

Στην προσπάθεια να φτάσει τον ήλιο.

Καμιά φορά προσπαθούμε τόσο για τα ουράνια 

Που ξεχνάμε να πατάμε στην γη

Και να χτίσουμε γερά θεμέλια 

Σε αυτό το πρόσκαιρο...πράγμα 

Που λέγεται ζωή.

Η Γη θα υπάρχει και μετά από εμάς 

Όπως υπήρξε και πριν.

Όλα μπορούν να αλλάξουν ξαφνικά

Και όλα να μοιάζουν σα να έχουν μείνει 

Ίδια.

Γι'αυτό πριν χαθεί το βράδυ 

Θα κλείσω τα μάτια 

Και θα ονειρευτώ μια νέα αυγή.

Θα ζήσω

Θα υπάρξω 

Θα πεθάνω.

Κανονικά αυτή είναι η σειρά 

Μα καμία φορά 

Εναλλάσσονται.

Θα υπάρξω, θα πεθάνω, θα ζήσω 

Θα πεθάνω, θα υπάρξω, θα ζήσω.

Διάφοροι συνδυασμοί.

Ο αέρας συνεχίζει να φυσάει 

Και οι σκέψεις χτυπάνε τα τοιχώματα.

Θα σταματήσω για τώρα, άλλο δεν μπορώ.

Θα αφήσω λίγο το αεράκι να με χτυπήσει 

Και αργότερα 

Την αυγή 

Να με φωτίσει.

-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)