Δυστυχώς το πιστεύω όλο και περισσότερο 

Πως οι μέρες που μας απομένουν

Για να παραμείνουμε ανθρώποι

Είναι μετρημένες.

Φοβάμαι πολύ ότι η όραση

Είναι ανάλογη

Με το πόσο βαθιά

Μπαίνει το χέρι στην τσέπη.

Πως ξεχνάμε 

Εφόσον δεν συμβαίνουν σε εμάς,

Επειδή δεν συμβαίνουν σε εμάς.

Και κανείς δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες

Που του αναλογούν.

Φοβάμαι ότι η ζωή

Θα γίνει πολύ ακριβή για να την ζήσουν

Οι περισσότεροι 

Και όσοι προσπαθούν να αλλάξουν κάτι 

Θα είναι στις φυλακές και στα νοσοκομεία.

Όσο εκείνοι

Οργανώνουν δείπνα και με τηλεφωνήματα 

Καθορίζουν το μέλλον μας

Ανάλογα με το συμφέρον τους-

Εκείνοι που ποτέ δεν έζησαν σαν εμάς

Παίρνουν αποφάσεις για εμάς

Ακολουθώντας μια σταθερή πολιτική θανάτου και παρακμής 

Γιατί έχουν την υποστήριξη του λαού, υποθέτω;

Αλλά ρε μαμά, ρε μπαμπά...

Εσείς δεν μου λέγατε 

Πως οι καλύτερες μέρες θα έρθουν

Όταν μεγαλώσω;

Ορίστε, μεγάλωσα

Και τι κατάλαβα;

Εδώ ο καθένας κοιτάζει τον κώλο του.

Εδώ κοντεύουν να κάνουν ιδιωτική

Ακόμα και την πουτανα την μάνα τ-.

Ρε μαμά....ρε μπαμπά....

-Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.)