Αυτή η ιστορία αφορά την ημέρα που έσωσα μια σαύρα στο μπαλκόνι μου - αν σας φαίνεται χλιαρή, διαβάστε κάνα Δεγαμινιώτη ή Το Δώρο.
Ήταν βράδυ και θα πήγαινα για ύπνο - βράδυ τυπικά, γιατί κόντευε να ξημερώσει. Από μια στιγμή και έπειτα στη ζωή μου ξεκίνησα να κοιμάμαι τις πρώτες πρωινές ώρες και να ξυπνάω μεσημέρι, εκτός αν είχα κάποια υποχρέωση το πρωί, οπότε σηκωνόμουν σαν ζόμπι, ειδικά αν είχα πιεί και τίποτα - και με το τίποτα ήταν σχεδόν πάντα πολύ, και κυρίως μόνος στο σπίτι, αλλά η ιστορία του φοίνικα είναι για άλλη φορά.
Τελοσπάντων, άφησα το στυλό κάτω, έκλεισα το τετράδιο - γιατί μην ξεχνάμε, είμαι και τρομερός συγγραφέας, πανάθεμα με, πρέπει να την είδα δει Μπουκόφσκι τότε - τελοσπάντων, έκλεισα και το laptop και πήγα στο δωμάτιο μου όσο πιο σιγά μπορούσα γιατί η αδερφή μου κοιμόταν.
Άνοιξα το φως για να μετακινήσω κάτι ρούχα που είχε απάνω στο κρεβάτι και να τα πετάξω στον καλόγερο. Παρατήρησα πως το παντζούρι ήταν ανοικτό και πήγα να το κλείσω. Ωστόσο, με την άκρη του ματιού μου εντόπισα μια κίνηση κάτω αριστερά. Έσκυψα και είδα το ζωντανό.
Μια σαύρα, κανονικού μεγέθους, είχε κολλήσει σε κάτι και προσπαθούσε να ξεφύγει. Ακούμπησα το υλικό και κατάλαβα πως πρέπει να ήταν χαλάουα η κερί, κάτι τέτοιο - πώς;
Η αλήθεια είναι οτι , ενώ τις θεωρώ πολύ όμορφα ζώα, ανατριχιάζω στη σκέψη του να με αγγίξουν. Μια φορά , πιο παλιά,στο πατρικό μου, πήγα να μπω για μπάνιο και είδα στην μπανιέρα μια σαύρα να προσπαθεί να φύγει. Δεν ήθελα να την αφήσω εκεί αλλά ούτε και να την πιάσω για να την βγάλω έξω. Τελικά, άνοιξα το καπάκι και την άφησα να φύγει κάτω στον υπόνομο. Πιθανότατα έγινα δολοφόνος σαυρών - ωραίος τίτλος, για καμιά καλτίλα αμερικανική.
Όπως και να έχει, η σαύρα βρισκόταν παγιδευμένη στο μπαλκόνι μου. Τι να έκανα; Το πρώτο ήταν να την αφήσω εκεί. Έκλεισα το φως, κατέβασα ίσα-ίσα το παντζούρι και ξάπλωσα. Ωστόσο, κάτι μέσα μου με ενοχλούσε.
Δεν γίνεται να την αφήσεις έτσι, να υποφέρει.......
Όχι ,όχι έπρεπε να την βοηθήσω.
Ευτυχώς δεν είχε πιαστεί όλη, αλλά μόνο το κάτω μέρος τους σώματος της. Το μυαλό μου έπαιρνε στροφές. Δίψασα και μπήκα στην κουζίνα για να πιω ένα ποτήρι νερό. Τότε μου ήρθε. Άνοιξα το συρτάρι και πήρα ένα μαχαίρι ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΚΟΤΩΣ- πλάκα κάνω.
Η ιδέα μου ήταν η εξής: θα έξυνα λίγο-λίγο το υλικό μέχρι να καταφέρει να ξεφύγει. Οπότε, επέστρεψα στο δωμάτιο μου, και άρχισε η επέμβαση. Όποτε τη ακουμπούσα, τιναζόταν πέρα δώθε. Ήθελα να της μιλήσω , να της πω να μην φοβάται, πως ήθελα να την βοηθήσω. Περίεργο πράγμα αυτό, να έχεις όλη την καλή διάθεση να βοηθήσεις κάποιον και αυτός να νομίζει πως θα του κάνεις κακό γιατί δεν γνωρίζει τις αληθινές σου προθέσεις .Έτσι δεν συμβαίνει και με τους ανθρώπους;
Τελοσπάντων, με χειρουργικές κινήσεις , ήρεμα, και πάντα προσέχοντας να μην της κάνω κακό, τελικά τα κατάφερα να την απελευθερώσω. Εκείνη ούτε γύρισε να με κοιτάξει, τον σωτήρα της. Απλά κούνησε τα πόδια της όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να φύγει.
Την χάζεψα μέχρι να χαθεί από το οπτικό μου πεδίο. Και ήταν αυτή η δύναμη που είχε. Η προσπάθεια να αποδράσει, να συνεχίσει να ζει. Να μην τα παρατήσει, αλλά με όλες της τις δυνάμεις να δίνεται στο να νικήσει μια μάχη που από μόνη της ήταν χαμένη. Το ένστικτο της επιβίωσης.
Φυσικά δεν τα σκέφτηκα αυτά τότε. Ήμουν απλά χαρούμενος που την έσωσα. Σίγουρα το παιδί που ήμουν μικρός , αόρατο, βρισκόταν δίπλα μου και χαμογελούσε, λέγοντας μου , σήμερα κάναμε μια καλή πράξη. Αν τον άκουγα θα του απαντούσα πως ίσως να μην είμαστε χαμένα κορμιά τελικά, μονάχα η κρίση μας ορισμένες φορές να μην είναι η καλύτερη.
Τώρα η σαύρα αυτή θα έχει πεθάνει βέβαια, αλά δεν πειράζει. Σημασία έχει που της έδωσα μια ακόμη ευκαιρία να ζήσει.
Βγήκα έξω και άφησα τον αέρα να μου χτυπήσει το πρόσωπο. Ο ακάλυπτος είχε μια διαφορετική ομορφιά, αστική , αυτή την φορά.
Έβαλα τους αγκώνες μου πάνω στα κάγκελα και τεντώθηκα.
Αν δείχναμε τόση ευαισθησία πάντα με όσους υποφέρουν, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Αλλά η καλοσύνη κοστίζει πολλές φορές και δεν είμαστε πάντα σε θέση να πληρώσουμε το τίμημα , σκέφτομαι τώρα.
Ίσως κάποτε καταφέρω να σώσω και εμένα τον ίδιο από τον εαυτό μου, σκέφτηκα εκείνο το πρωινό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου